سوی شهر آمد آن زن انگاس

سیرکردن گرفت از چپ و راست

دید آئینه ای فتاده به خاک

گفت: حقا که گوهری یکتاست

به تماشا چو برگرفت و بدید

عکس خود را، فکند و پوزش خواست

که: ببخشید خواهرم!به خدا

من ندانستم که این گوهر زشماست!

ما همان روستا زنیم درست

ساده بین، ساده فهم بی کم و کاست

که در آئینه ی جهان بر ما

از همه ناشناس تر،خود ماست.

*نیما یوشیج*